“…Κλοπή υφίσταται μόνο εκεί που υπάρχει εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Ο μπάτσος με συνέλαβε εν ονόματι του νόμου, εγώ τον μαχαίρωσα εν ονόματι της ελευθερίας. Όταν η κοινωνία σού αρνείται το δικαίωμα να υπάρχεις, πρέπει να το πάρεις μόνος σου”
Κλεμάν Ντιβάλ
Ξεκινώντας σε μια νέα βάση, μια νέα ζωτική αρχή, τόσο για την κατάληψη, όσο και για την σύσταση των ατόμων και των ομάδων που θα την χαρακτηρίζουν από δω και πέρα, θεωρούμε σκόπιμο να αναφέρουμε τις πρωταρχικές στοχεύσεις που θα αποτελέσουν την βάση για την ατομική και συλλογική μας εξέλιξη και ωρίμανση. Μια διαδικασία που επιδιώκουμε να πορευτεί εξελικτικά παράλληλα και πάντα σε σύμπλευση με τις δράσεις και τα απότοκα των συλλογικών και ατομικών μας διεκδικήσεων εντός και εκτός κτιρίου.
Με μια διευρυμένη πολιτική ατζέντα που δεν θα μεροληπτεί πάνω σε εκφάνσεις της κυριαρχίας και της καταπίεσης από άτομο σε άτομο, η φαρέτρα των αναλυτικών μας όπλων πρέπει να εμπλουτιστεί με ένα σύνολο εργαλείων αμφισβήτησης και αποδόμησης των υπαρχόντων θεσμών και ψευδο-αξιών, που θεσπίζουν το κοινωνικό σύμπλεγμα που μας περικλείει και ασφυκτικά σφίγγει γύρω από το φαντασιακό μας τα δεσμά της επιβαλλόμενης υποτέλειας.
Δεν επιλέγουμε λοιπόν την ιεράρχηση των αγώνων. Κάθε θεματική, αποτελεί μια ψηφίδα στον ευρύτερο πολύμορφο και πολυμέτωπο αγώνα κατά των εξουσιαστικών δογμάτων.
Κάθε άτομο αποτελεί μια μοναδική προοπτική του υπάρχοντος και οι αρνήσεις μαζί με τις επιθυμίες του καθορίζουν την στάση και την πορεία του μέσα στο αχανές χώρο χρονικό πεδίο του κοινωνικού συμπλέγματος. Αντιλαμβανόμαστε πως όταν ένα στόμα μιλάει, ένα μυαλό εκφράζετε, για αυτό και δομούμε μια συνέλευση ατομικοτήτων, μέσα από την οποία στοχεύουμε σε αυτές τις κοινές συνιστώσες, που θα μας οδηγήσουν σε ένα κοινό αγώνα απέναντι σε κάθε δόγμα και θεσμό που θα φράζει την εξελικτική πορεία μας.
Για αυτό και δομήσαμε την συνέλευση ατομικοτήτων της Ζ11 για την συνολική αυτοδιαχείριση της κατάληψης.
Είμαστε πεπεισμένοι/ες πως δεν τίθεται ζήτημα σωστού και λάθους, αλλά ζήτημα στοχεύσεων και διαφοροποιούμενων επιθυμιών. Πάνω σε αυτή την λογική επιθυμούμε να δημιουργήσουμε το δικό μας παζλ, κομμάτια του οποίου θα είμαστε όλα τα υποκείμενα τα οποία θα δραστηριοποιούμαστε και θα ενσαρκώνουμε τις αρνήσεις μας εντός και εκτός του κτηρίου, ο/η καθένας/μια με τον τρόπο του/της.
Αν και η σύμπλευση τίθεται ως στόχευση για την εξόρμηση των κοινών μας επιθυμιών εκτός των τειχών αυτού του κτιρίου, οι υγιείς διασπάσεις δεν αποδοκιμάζονται, απεναντίας, παροτρύνονται. Εξάλλου δεν αποδεχόμαστε την ύπαρξη κάποιας, μοναδικής και καθολικής αλήθειας. Αυτό είναι ιδιότητα των δογματικών και όχι των αναρχικών, τουλάχιστον βάση του πως ερμηνεύουμε εμείς την Αναρχία.
Χώρος πολύμορφης δράσης αναρχικών, λοιπόν για όλους τους λόγους που προαναφέραμε και για όλους αυτούς που θα δημιουργήσουμε πορευόμενοι σε ένα ατέρμονο ταξίδι αμφισβήτησης και αναδόμησης τόσο του εαυτού μας όσο και του ζωτικού χώρου γύρω μας.
Εδώ και καιρό όταν αναφέρεται ο όρος πολυμορφία, συχνά συνδέεται με έναν ανομοιογενή ασταθή και αόριστο χυλό ατόμων και απόψεων. Εδώ ερχόμαστε να διασαφηνίσουμε την θέση μας και να διευκρινίσουμε πως εμείς αναφερόμαστε μόνο στην Αναρχική πολυμορφία, στην πολυμορφία αυτή δηλαδή που ενσαρκώνεται και θεσπίζεται μέσα από τα αξιακά αυτά που απεμπολούν σταδιακά κάθε δογματική και ιεραρχική ροπή αυτών.
Ως αναρχικοί/ες αντιλαμβανόμαστε το σύμπλεγμα κοινωνία-βαθύ κράτος ως ένα οικοδόμημα συγκοινωνούντων δοχείων που το ένα ανατροφοδοτεί και αναπαράγει το άλλο, σε πλήρη συνοχή και παράλληλη πορεία. Η ρητορεία περί «κακού» Κράτους και «καλής» κοινωνίας ( ή λαού) είμαστε πεπεισμένη πως δεν μπορεί να ευσταθεί σε επίπεδο πρακτικής και απόληξης των κοινών τους επιθυμιών. Η ιεραρχική κάθετη δομή κάθε κρατικού μοντέλου αποτελεί απόρροια κάθε κοινωνικής ομάδας που επιδιώκει την σταθεροποίηση της καθημερινότητας της και την δημιουργία μιας οποιασδήποτε στείρας κανονικότητας. Τα κοινωνικά συμπλέγματα και τα κράτη είναι το αυγό και η κότα στον μεγάκοσμό μας.
Στα ίδια πλαίσια έχουμε επιλέξει να απομακρυνθούμε από αόριστες και έωλες ταυτότητες, που άστοχα κατάληξαν τόσο στο παρελθόν όσο και στο παρόν να δομήσουν ένα προεπαναστατικό φάντασμα το οποίο πλανιόταν και ακόμα πλανάται πάνω από τις αναλύσεις που θέλουν τις συνθήκες να ωριμάσουν κατάλληλα ως ώστε να καρποφορήσουν οι δράσεις και οι προσπάθειες μας για την ανατροπή ενός κάποιου καθεστώτος. Τέτοιες ταυτότητες είναι αυτές του/της εργάτη/τριας, του/της μετανάστη/τριας, του προλεταριάτου, του/της λούμπεν, των από τα κάτω. Ξεχειλωμένες – αφηρημένες έννοιες και ταυτότητες που ερμηνεύουν τις κοινωνικές ιδιότητες ατόμων αλλά όχι τις αντιληψιακές και τις αξιακές τους, οι οποίες μάλιστα συχνά χρησιμοποιούνται σκόπιμα για την εξομάλυνση των εσωτερικών τους αντιθέσεων. Εξάλλου η ίδια η ρητορεία περί «ωρίμανσης των συνθηκών» αποπνέει μια τόσο έντονη αοριστία, στα όρια του σουρεαλισμού η οποία δε χρησιμοποιείται ακόμα και για την αναστολή της όποιας αυθόρμητης εξέγερσης ενός υποσυνόλου αυτών.
Ως εκ τούτου στρεφόμαστε στο άτομο ως φορέα της όποιας πρωταρχικής πεποίθησης και κουλτούρας που έρχεται να συμπληρωθεί μέσα σε κάποιο σύνολο.
Αντιλαμβανόμαστε τον/την αναρχικό/η ως ένα δυναμικό υποκείμενο που εξελίσσεται ατομικά και συλλογικοποιεί τις αρνήσεις και τις επιθυμίες του.
Είναι αλήθεια πως η ιστορία έχει να μας διδάξει ένα πλήθος μεγαλειωδών κοινωνικών εξεγέρσεων, όταν όμως εμβαθύνουμε περισσότερο μέσα στον πυρήνα αυτών, θα αντιληφτούμε πως οι περισσότερες τερμάτισαν όταν οι απόλυες υπέρβαιναν το βάρος των διεκδικήσεων, ή δημιουργηθήκαν εξαρχής με ημερομηνία λήξης την χρονική στιγμή όπου θα πλάταινε το κοινωνικό κελί, τα συντεχνιακά τους συμφέροντα θα καλύπτονταν και το νέο καθεστώς θα αντάμειβε με περισσότερα τους νέους υποταγμένους. Ακόμα οι μεγαλύτερες των επαναστάσεων συχνά απαντώνται σε χωροχρονικά τμήματα όπου οι πλειονότητα δεν είχε πλέον τίποτα άλλο να χάσει και βρισκόταν είδη στο χείλος του γκρεμού. Η πλειονότητα της κοινωνίας, όταν περιορίζεται υπερβολικά, αποζητά συνήθως απλός ποιο μακριές αλυσίδες.
Για αυτό και διαρκή Αναρχική εξέγερση. Μια διαδικασία που δυναμικά θα μπορούσε να οδηγήσει πιθανά σε μια διαρκή Αναρχική επανάσταση (η αέναη αμφισβήτηση). Μια επανασύσταση της κοινωνικής δόμησης που θα εξελίσσεται και θα αναδιαμορφώνει το τοπίο και τις σχέσεις διαρκώς. Ένα πεδίο μέσα στο οποίο ο κάθε αναρχικός θα μπορεί να μαθητεύει διαρκώς στην ζωή, αμφισβητώντας εκ νέου τους ηθικολογικούς φραγμούς που θα τον συνδέουν με κάθε παλαιωμένη σηψαιμική αντίληψη και κουλτούρα.
Μέσα στους χώρους μας λοιπόν θέλουμε να δημιουργήσουμε και να αναπαράγουμε τις κουλτούρες αυτές που θα μας συνοδεύσουν κατά τις εξορμήσεις μας εκτός των τειχών τους. Εδώ θα έρθουμε σε άμεση σύγκρουση με τις ατομικές μας αντιφάσεις και εδώ είναι ο χώρος και τώρα ο χρόνος για να αποκηρύξουμε και να αποδημήσουμε τα κοινωνικά κατάλοιπα που κυοφορούμε, αυτά τα κατάλοιπα με τα οποία θα έρθουμε και σε κατά μέτωπο επίθεση εκεί έξω.
Μέσα στις καταλήψεις μας στήνουμε τις βάσεις για την συνολική αναμέτρηση μας με το υπάρχων εκεί έξω. Αμφισβητώντας κάθε αυθεντία, σε μια προσπάθεια να διαβρώσουμε τα εδάφη όπου ευδοκιμούν τα άτυπα-τυπικά «κεφάλια» προτάσσουμε την αφορμαλιστική σύνδεση και οργάνωση. Μια άτυπη σύνδεση μέσω λόγου και δράσης, δύο άξονες που θεωρούμε πως πρέπει πάντα να έρχονται σε σύμπλευση, μπορεί να δομήσει αυτό το πολυπόθητο κίνημα για το οποίο γίνεται λόγος συχνά.
Μια άτυπη σύνδεση λοιπόν, ή ακόμα καλύτερα ένα αφορμαλιστικό δίκτυο για να ορίσουμε από κοινού τις στοχεύσεις και τις πεποιθήσεις μας, με συντρόφους που κινούνται μακριά ή και κοντά σε μας, δίχως την προαπαίτηση ενός επικίνδυνου φορμαλιστικού δικτύου συνοχής όπου η πτώση του ενός θα σημάνει το «τέλος» όλων.
Όταν μιλάμε για αναρχία μιλάμε και για διεθνισμό. Διότι πολύ απλά τα κτήνη που πολεμάμε δεν περιορίζονται από σύνορα, έθνη και κράτη. Πως θα γινόταν να περιοριζόμαστε εμείς;
Η άγρια νεολαία, το υποκείμενο αυτό που κινείτε συνέχεια εξεγερμένα, συχνά λοιδορείτε αλλά ταυτόχρονα χρησιμοποιείτε και ως δεξαμενή στρατιωτών από λογής-λογής τάσεις και ομάδες του ευρύτερου μορφώματος που γενικευμένα ονομάζουμε χώρο. Με αυτό το εξεγερμένο υποκείμενο επιθυμούμε να συντονιστούμε, βρίσκοντας τις κοινές συνιστώσες με κομμάτια της οικοδομώντας μια νέα σύνθεση, για να επανανοηματοδοτήσουμε την αναρχία στην πράξη εκ νέου.
Για μας δεν υπάρχουν καλοί και κακοί αναρχικοί, ούτε μπορούμε να μπούμε σε ρητορείες κοινωνικού κανιβαλισμού. Η κοινωνία που θρέφει τα δόγματα, είναι η ίδια που γεννά και τους αντιστεκόμενους.
Καμιά ειρήνη με το υπάρχον, όλα ή τίποτα. Κατάληψη των πάντων για την διεκδίκηση του τίποτα.
Ζήτω η Αναρχία.
Χώρος Πολύμορφης Δράσης Αναρχικών Ζαΐμη 11 “Clément Duval”
zaimh11@espiv.net
